2013.12.10 Мягмар гараг "Найз"

Өнөөдөр /цас ороогүй мөртлөө цаанаа л жихүүн өвлийн нэгэн жирийн өдөр/ сургууль руугаа өнөөх л танил замаараа нөгөөх л танил орчноо ажиглан алхаж байлаа. Гэтэл урд минь нэгдүгээр ангийн болов уу гэмээр хоёр охин мөхөөлдөс идэн чанга инээлдэн, хөтлөлцөн алхаж байна /Тэр хоёрын нөхөрлөл мөхөөлдөс болон хүйтэн өвлийг дулаацуулж байгаа бололтой/

Үүнийг харан би нөхөрлөлийн талаар элдвийг эргэцүүллээ.
1. Найз гэж хэн бэ?
2. Найзыгаа би 100 хувь мэдэх үү? найз минь намайг 100 хувь мэдэх болов уу?
3. Нөхөрлөлтэй би хэзээ анх учрав?
4. Найз нөхөргүй бол би хэн бэ?

Арван жилдээ бид нар наймуулаа найзалдаг байлаа.. Энэ нөхөрлөл л миний хувьд хамгийн үнэтэй. Найзууд минь наддаа үнэтэй, надад найз гэж хэн байдгийг хэлж, харуулж өгсөндөө..

"Нөхөрлөл эхэлсэндээ биш найзалж яваад хаана дууссандаа......"
Бидний нөхөрлөлийн түүх яг хаанаас эхэлснийг сайн санахгүй байгаа ч нэг л мэдэхэд хагацаж чадахгүй нэгэн цулыг найман хүн бүрдүүлчихсэн байсан юм.
Бид хамгийн дүрсгүй нь. Охидууд хэрнээ зодоонд оролцож байлаа, /нэг найз минь бүр надаас болж зодуулж нүүрэндээ сорвитой болж байсан түүх ч бий/
Бид хамгийн шилдэг нь. 9-р анги төгсөөд сурлагаар нь жагсаахад мань хэд л хамгийн дээр нь жагсаж байсан. Сургуулийн олимпиад, загварын тэмцээн, загвар зохион бүтээх тэмцээнүүдийг гаргаадаггүй түрүүлдэг байлаа.

Дүрсгүй сайхан өдрүүд минь төгсгөл болж бид салаа замын эхэнд иржээ.. /Их сургуульд орцгоов/
Бүгд л өөрийн сонгосон замаараа алхацгаах боллоо. Хэзээ нэг өдөр буцаад хамт байсан өнгөрсөн өдрүүд лүүгээ буцах ч юм шиг,, санагддаг байлаа. Бүгд өөр өөр мэргэжил сонгон бүгд өөр хамт олонд уусцгаасан юм. 4 жилийн дараа эргээд уулзахад бодол, санаа, хүсэл, зорилго өөр өөр болцгоосон байна.. Гэвч биднийг *дурсамж* минь холбосон хэвээр....

Найзуудаараа би бахархдаг...